Despegamos...

SE NON TIVESE VOZ


Se non tivese voz,
o tacto había ser o meu idioma.
Falaría para ti apenas con caricias,
rozaría o meu corpo co teu corpo
coma un vento estepario e minucioso
recoñecendo os mínimos segredos
da nosa indefinida xeografía.
[...]


Se non tivese ouvido,
sería o silencio o meu idioma.
E non diría nada
e non moumearía tan sequera
as letras do teu nome
pois imaxinaría que o silencio
sería un mergullo no roibén
dos teus beizos queimados
por todas as palabras pronuciadas.


E se por un acaso
tampouco o silencio me habitase,
rebentaría a ialma
e lanzaría un grito
volcánico e perpetuo
para recuperar as voces esquecidas,
unha a unha e con elas,
de vagariño mais tamén sen volta,
diríache agarimos e poemas,
daríache ese bico que precisas,
fermentaría cos meus aloumiños
a valga farturenta da túa pel,
moumearía unha feraz cantiga
e cheiraría os arrecendos todos
da inflorescencia azul coa que persegues
o voo primaveral das bolboretas...
[...]

(Antón Cortizas, 2007)